اخوّت انسانی و پیامدهای اخلاقی آن در عرصه جهانی (برپایه اندیشه آیت الله جوادی آملی)

اخوت انسانی بر اساس مؤلفه­ های مشترک و فراگیرِ فطری میان آدمیان شکل می گیرد؛ بنابراین می­تواند نوعی اخلاق حداقلی به وجود آورد که در عین حال، در عرصهٴ عام جهانی مؤثر باشد. برادری میان انسان­ها، نوعی ازخودگذشتگی (self-sacrifice) در روابط انسانی را در پی دارد و همزیستی جهانی را تسهیل می کند. علاوه بر این، برادری، روابط انسانی میان ابنای بشر را قوام می بخشد و با تمهید مؤلفه­های انسانی، زمینه را برای صورت­بندی «اخوت دینی» و «اخلاق ایمانی» در جوامع دینی (یک­دینی، یا چنددینی) فراهم می­سازد. در حقیقت، اخوت ایمانی و دینی صورتِ کمال یافته ای از اخوت انسانی است؛ نه تنها زمینهٴ ستیز میان آدمیان را از بین می­برد (کارکرد سلبی)، بلکه به دلیل کمالی که در آن نهفته، انسجام و پیوستگی میان انسان­های غیردیندار را نیز امکان پذیر می­سازد (کارکرد ایجابی).